Veel verschillende partijen, ingewikkelde systemen, gevaarlijke stoffen en de druk om te presteren. Veilig samenwerken in de chemie, op een chemische campus, is essentieel en best uitdagend. Hoe zorg je er samen voor dat iedereen weer veilig thuis komt en je een goede buur bent voor de omgeving?
Voor bestaansrecht op de lange termijn is veiligheid essentieel, op korte termijn conflicteert het soms met bedrijfseconomische doelen. In hoeverre wordt het dan gewaardeerd om de productie wat af te remmen om er zeker van te zijn dat de veiligheid gewaarborgd kan blijven?
Samenwerkingsverbanden tussen fabrieken en contractors zijn vaak vormgegeven op een manier die goed past in een stabiele omgeving. De werkelijkheid is echter dat er vaak onvoorspelbare dingen gebeuren waardoor er flexibiliteit gevraagd wordt om snel in te spelen op onverwachte zaken die er gebeuren. Wie betaalt hiervoor de rekening?
Voor een goede en veilige uitvoering van het werk is gelijkwaardigheid op de werkvloer tussen professionals van zowel de fabrieken als contractors essentieel. Tegelijkertijd is er ook sprake van een klant-leveranciersrelatie tussen beide. In hoeverre voelen contractors zich dan vrij het gesprek aan te gaan in geval van een onveilige situatie?
Allerlei organisaties met eigen beleid en normen op het gebied van veiligheid, hoe kom je dan tot heldere gezamenlijke normen waar je elkaar aan mag houden? Mogen we elkaar daarbij helpen of moet je jezelf redden? En, is het eigenlijk wel eerlijk om bij alle organisaties dezelfde meetlat te hanteren?
De wettelijke aansprakelijkheid voor een eventueel veiligheidsincident ligt vaak bij de site of fabrieksdirecteur, tegelijkertijd is er lager in de organisatie vaak een beter beeld van wat veilig is en wat niet. Ik ben verantwoordelijk maar jij ziet het het best. Een complexe situatie. Zeker wanneer er twijfels bestaan over het vakmanschap of kennisniveau lager in de organisatie.
In een samenwerkingssituatie als deze met zoveel paradoxen zijn het niet de regels of procedures die de veiligheid borgen maar worden de onderlinge relaties essentieel. Elkaar weten te vinden, kennen, vertrouwen en wat gunnen. Veel investeren in de relatie, in het onderling contact en het open bespreken van allerlei lastige situaties over de hiërarchie en organisaties heen. Daarnaast draait het om het steeds (h)erkennen van deze paradoxen zodat je deze met elkaar kunt vertalen naar dilemma’s waarin je situationeel met elkaar een keuze neemt en een oplossing moet vinden.
