Ct coaching
Groeien als leider
“Vertel eens, wat heeft deze coaching voor je betekend?” vraag ik terwijl onze lunch wordt geserveerd. Het is de afsluiting van een half jaar coaching. Beiden zitten we hier met het gevoel dat we de afgelopen zes maanden iets moois gerealiseerd hebben en een bijzondere band hebben opgebouwd. Ik voel me dankbaar en trots.
“Het gaat me nu niet meer zo zeer om wat waar is of wie er gelijk heeft maar meer om hoe we elkaar kunnen begrijpen en tot elkaar kunnen komen. Wat ik ook merk is dat ik meer rust en ontspanning ervaar in situaties waarin ik me voorheen juist onrustig en gespannen zou hebben gevoeld. Ik zie die momenten nu als kansen om de samenwerking een stuk verder te helpen.”
“En wat merken anderen daarvan?”, vraag ik.
“Dat vind ik misschien wel het meest opvallende. De impact daarvan op mijn collega’s. Doordat ik me anders opstel, zie ik bij hen ook meer enthousiasme, durf en initiatieven ontstaan. Dat maakt het natuurlijk wel makkelijker om het vol te houden.
Het mooiste compliment kwam eigenlijk uit onverwachte hoek, vanuit thuis. Ze vonden me relaxter en plezieriger in de omgang. Dat is natuurlijk ook belangrijk.”
“En jij zelf, hoe voel jij je nu?”
“Een half jaar geleden was ik steeds aan het ‘vechten’, aan het strijden om het te laten gaan zoals ik wilde. Het koste me klauwen vol energie en leverde vaak alleen maar frustratie en irritatie bij mezelf en anderen op. Nu voel ik me niet alleen energieker maar ook nog stukken gezonder. Ik ben zelfs meer gaan bewegen en gezonder gaan leven!”
“Nog iets te drinken?”, vraagt de ober. “Een verse jus graag”, antwoorden we in koor. Terwijl we elkaar waarderend aankijken, denk ik terug aan het begin van de coaching. Er zit nu echt een andere man tegenover me. Zelfbewuster, minder veroordelend en relaxter. Ik ben benieuwd hoe hij de afgelopen maanden ervaren heeft.
‘Van strijd, spanning en afstand naar verbinding, rust, begrip.’
Onderlinge spanning gebruiken
“Als je dan eens terugblikt op de afgelopen zes maanden, welke momenten springen er dan echt voor je uit?”
“Hoewel je me vooraf verteld had dat ik in het begin van de coaching wel eens wat verwarring zou kunnen ervaren, vond ik dat wel een heel lastige maar uiteindelijk ook betekenisvolle fase. Door die verwarring in het begin echt even toe te staan, kwamen we volgens mij bij de kern: “Hoe kan ik die momenten van onderlinge spanning of irritatie juist gebruiken om verbinding en enthousiasme te laten ontstaan? Wat kan ik daar zelf in doen?”
“Wat ik ook niet meer zal vergeten, is die keer waarop jij als coach je eigen ervaring met me deelde. Je zei letterlijk het gevoel te hebben steeds de strijd met me aan te moeten gaan over wie er gelijk had. Of wie het het beste wist en vooral dat je daar helemaal geen plezier aan beleefde. Shit, dacht ik toen, dat geldt vast ook voor anderen. Hier moet ik echt iets aan doen.”
Voelde als tentamen
“En hoe blik je terug op de keren waar we ook anderen bij hebben uitgenodigd? Zoals het managementteam en jouw leidinggevende?”
“De eerste keer vond ik het best ongemakkelijk. Je hebt dan toch hele andere gesprekken met elkaar dan je gewend bent. Het voelde ook wel een beetje als een soort tentamen. Maar de tweede keer en vorige week bij de afsluiting zag ik er zelfs een beetje naar uit. Het werden echt betekenisvolle momenten. Ik voel me daardoor een stuk zelfverzekerder en relaxter in hun bijzijn. Ik denk dat ik een mooie stap heb kunnen zetten.”
Voor we afscheid nemen, stel ik die ene vraag waar ik me altijd ongemakkelijk bij voel. En toch vind ik dat ik hem moet stellen. “Wat vind je sterk aan hoe ik coach en heb je nog punten waarin ik kan groeien?” Hij kijkt me met een glimlach aan.
“Je bent duidelijk, to the point en werkt vanuit een heldere structuur. Je neemt het niet over, het blijven mijn eigen keuzes maar je liet me er ook niet mee wegkomen als ik dacht een kortere weg te kunnen nemen of er omheen te lopen. Dat heb ik erg op prijs gesteld. Van mij mag je soms wat minder bescheiden zijn. Gooi je goede ideeën gewoon op tafel. Ik kies zelf wel of ik er wat mee doe.”
In de auto terug naar kantoor besef ik dat dit is waarom ik mijn vak zo mooi vindt. Iemand helpen een stap te zetten die niet alleen goed is voor hemzelf maar ook voor zijn of haar omgeving.