Moe maar voldaan gaat iedereen naar huis. Wij ook, zeker moe. Aan het eind van de tweedaagse hebben we met zijn allen heel wat flipovers gevuld. Het is goed gegaan en toch … ik heb een ongemakkelijk gevoel. Een gevoel dat ik wel vaker heb na zo’n lange sessie op de hei. Echt verklaren kan ik het niet.
Met John, de manager van het team, en twee andere teamleden hebben we een evaluatiegesprek. De feedback is overwegend positief. ‘Het was een goede bijeenkomst, fijne gesprekken en we zitten weer meer op een lijn’. ‘Met de acties is echter niet zoveel gebeurd’, zegt John. Terug op het werk, weer vervallen in de waan van de dag.
Een steek in mijn maag, boosheid in mijn lijf. Ik wil gaan ‘vechten’, verdedigen dat dit echt niet aan ons lag. Tegelijkertijd denk ik razendsnel terug aan mijn eigen ongemakkelijke gevoel op het eind van de heisessie. En dan begint het mij te dagen. Maar hoe kan ik hen dat hier en nu laten ervaren, denk ik terwijl ik voel dat mijn teleurstelling en boosheid plaats maakt voor energie en enthousiasme.
‘Geef eens een cijfer tussen 0 en 10 voor hoe belangrijk jullie de gemaakte afspraken eigenlijk vinden?’, probeer ik.
De antwoorden variëren van een 5 tot een 7.
‘Waarom hebben jullie eigenlijk iets afgesproken wat je niet echt belangrijk vindt’? is mijn logische vervolg.
Stilte en ontwijkende blikken.
‘Wel overwogen, maar wou de sfeer niet verpesten’ en ‘het zijn toch ook geen slechte acties’ rollen over elkaar heen.
André, mijn collega die het gesprek tot nu toe rustig heeft gadegeslagen, breekt in:
‘Wie van jullie heeft tijdens de tweedaagse echt verantwoordelijkheid genomen voor jullie teamontwikkeling?
Weer stilte, maar nu om iets nieuws te laten ontstaan.
Het maakt voor mij de weg vrij om te vragen: ‘wat gaan jullie nu echt zelf doen, zodra we de vergaderzaal uitlopen, om het team vooruit te helpen?’
Nu komen we tot een paar acties die echt de kern raken. Geen oplossing vanachter de tekentafel, deze voelen echt, hier zit commitment achter. Hun mindset verschuift van consumeren naar participeren, naar echte verantwoordelijkheid nemen.
In de auto op weg naar huis kijken André en ik elkaar aan.
Wat leren wij als ontwerpers en begeleiders van team sessies hiervan?
Van lange naar korte en frequentere teamsessies: korte slagen.
En wij minder in de regierol: loslaten zodat de echte verantwoordelijken het kunnen pakken.
Ewout Boogaard.